Projekt został sporządzony na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10.10.2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r. poz. 2207). W ustawowym terminie nie doszło do porozumienia na forum Rady Dialogu Społecznego zatem w przedmiotowym projekcie proponuje się ustalenie następujących wysokości:
• minimalnego wynagrodzenia za pracę:
− od dnia 1 stycznia 2024 r. w kwocie 4242 zł,
− od dnia 1 lipca 2024 r. w kwocie 4300 zł;
• minimalnej stawki godzinowej:
− od dnia 1 stycznia 2024 r. w kwocie 27,70 zł,
− od dnia 1 lipca 2024 r. w kwocie 28,10 zł.W punkcie 9 oceny skutków regulacji stwierdzono:
Podwyższenie minimalnego wynagrodzenia może prowadzić do spłaszczenia struktury wynagrodzeń. Spłaszczenie wynagrodzeń oznacza zmniejszenie różnic pomiędzy wynagrodzeniami różnych grup pracowników, zwłaszcza tych znajdujących się na niższych i średnich poziomach płac. Pracownicy o niskich zarobkach otrzymają wyższe płace, co poskutkuje zmniejszeniem różnic w zarobkach pomiędzy nimi a pracownikami o wyższych kwalifikacjach czy doświadczeniu. Natomiast różnice w wynagrodzeniach powinny odzwierciedlać różnice w umiejętnościach, wiedzy i odpowiedzialności. Może to niekorzystnie wpływać na poziom motywacji i zaangażowanie pracowników o wyższych kwalifikacjach.
Uwagi do projektu rozporządzenia:
Powyższe stwierdzenia są jak najbardziej słuszne i wskazują na merytoryczną wadę tak sformułowanego projektu rozporządzenia. Wysokość wynagrodzeń pracowników znajdujących się na średnim poziomie płac powinna być również rokrocznie waloryzowana proporcjonalnie do proponowanego w ustawie wzrostu minimalnego wynagrodzenia, gdzie górny poziom średnich płac wyznaczony byłby poprzez pierwszą niezerową stawkę podatkową.
Pracownicy o średnim poziomie płac płacą przecież podatki z których finansuje się między innymi waloryzacje w zakresie socjalnym; ich praca, staż i kwalifikacje niewątpliwie powinny być odpowiednio doceniane.
Wojciech Nasalski
Krajowa Sekcja NSZZ Solidarność PAN
Warszawa, 23 sierpnia 2023 r.